Η απίθανη ιστορία των nachos
Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να τα τρώμε στον κινηματογράφο αλλά σε μαγαζιά ως συνοδευτικά της μπύρας. Ο λόγος για τα νάτσος που αποτελούν ένα από τα πιο δημοφιλή σνακ στον κόσμο. Το μεγαλύτερο ποσοστό της δημοφιλίας τους το οφείλουν στις ΗΠΑ. Όμως οι «ρίζες» τους είναι στο Μεξικό.
Πριν την δεκαετία του 1940, η λέξη «νάτσος» είχε δυο σημασίες. Σήμαινε «και βέβαια» στη αμερικάνικη αργκό καθώς ήταν το πάντρεμα των φράσεων «naturally» και «of course» και η μετατροπή τους σε «nacho». Η δεύτερη ήταν το υποκοριστικό όνομα κάποιου που λεγόταν «Ιγκνάσιο». Πολύ λογικά λοιπόν, όλοι πίστευαν πως στην δημιουργία των νάτσος εμπλεκόταν κάποιος με το όνομα Ιγκνάσιο αλλά ποτέ δεν είχε αποδειχθεί πως όντως ίσχυε κάτι τέτοιο.
Τελικά, αυτό επιβεβαιώθηκε μετά από μια έρευνα που έγινε από ένα αγγλικό λεξικό και σύμφωνα με την οποία, ο δημιουργός των νάτσος ήταν κάποιος Μεξικάνος που τον έλεγαν Ιγκνάσιο Ανάγια. Ο Ανάγια έμενε στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού στις αρχές της δεκαετίας του '40. Εν μέσω Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στην συγκεκριμένη περιοχή στάθμευαν πολλές στρατιωτικές βάσεις και λόγω της ύπαρξης πολλών Αμερικάνων στρατιωτών είχαν ανοίξει πολλά μεξικάνικα εστιατόρια.
Ο Ιγκνάσιο «Νάτσο» Ανάγια ήταν ένας φτωχός εργαζόμενος που δούλευε ταυτόχρονα σε δυο εστιατόρια. Η σύνταγη των νάτσος ήταν μια δικιά του ιδέα και ο ίδιος έφτιαχνε και σέρβιρε νάτσος και στα δύο εστιατόρια που δούλευε. Σύντομα, έγινε πολύ δημοφιλές ανάμεσα στους Αμερικάνους στρατιώτες, οι οποίοι έδωσαν σε αυτό το όνομα του ιδρυτή του. Ωστόσο, τα δυο εστιατόρια στα οποία δούλευε ο Ανάγια ξεκίνησαν να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιο από τα δυο έχει τα δικαιώματα αυτού του νέου σνακ.
Ο ίδιος ο Ανάγια, σε συνέντευξη που είχε δώσει κάποτε είχε πει πως όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ που κάποιοι μεθυσμένοι Αμερικάνοι στρατιώτες μπήκαν μαζί με κάποιες γυναίκες στο μαγαζί που δούλευε και του ζήτησαν να τους φέρει κάτι πρωτότυπο, κάτι που δεν είχαν ξαναφάει ποτέ. Όπως εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς, σε αυτά τα εστιατόρια οι επιθυμία των Αμερικάνων ήταν διαταγή και ο Ανάγια αγχώθηκε από αυτή την... απαιτητική διαταγή.
«Πήγα στην κουζίνα και δεν είχα ιδέα τι να φτιάξω. Είδα ένα μπολ με φρέσκα τηγανιτά κομμάτια τορτίγια. Σκέφτηκα ότι αν προσθέσω από πάνω τους λίγο τριμμένο τυρί θα ήταν νόστιμα. Σκέφτηκα πως θα ταίριαζαν και μερικές πιπεριές και χωρίς να το καταλάβω μου ήρθε η έμπνευση να τα βάλω και στο φούρνο για να λιώσει το τυρί», διηγείται ο Ανάγια. Προφανώς, στους στρατιώτες άρεσε πολύ το συγκεκριμένο σνακ και έτσι μόλις είχε γεννηθεί ένα θρυλικό φαγητό.
Σύντομα όλοι έμπαιναν στα δυο μαγαζιά και ζητούσαν την «σπεσιαλιτέ του Νάτσο» και εκείνος έδειξε σε όλους τους εργαζόμενους πως γίνεται. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σύντομα, η συνταγή άρχισε να γίνεται γνωστή σε όλες τις ΗΠΑ και η παρασκευή νάτσος έγινε μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση. Φυσικά, ο πραγματικός ιδρυτής τους δεν απόλαυσε την ίδια δόξα με το δημιούργημά του.
